1. Sa Ngalan ni Allah , ang Pinakamahabagin, ang Pinakamaawain.[1] Allah, ang personal o pansariling pangalan ng Dakilang Diyos. Si Allah ay hindi lamang Diyos ng mga Muslim bagkus Siya ang Tangi at Nag-iisang Diyos ng lahat ng mga nilalang sa buong santinakpan. Siya ay tinatawag na Eloha sa Hebreo, ang wika ni Propeta Moises (sumakanya nawa ang kapayapaan) at Elli sa Aramaik, ang wika ni Propeta Hesus (sumakanya nawa ang kapayapaan). Ang salitang Allah ay wikang Arabik. Sapagkat ang Hebreo, Aramaik at Arabik ay magkakapatid na wika, ito ay nangangahulugan lamang na ang Eloha, Elli at Allah ay isa at magkakatulad. Bagama’t ang salitang Allah ay isinasalin (sa wikang Filipino) na Diyos o (sa wikang Inglis) na God, ito ay hindi angkop na kahulugan at hindi naaakma sa Kanyang Kaluwalhatian. Ang salitang Allah sa wikang Arabik ay walang ganap o tuwirang kahulugan kung isasalin sa ibang wika. Ang salitang Allah ay nangangahulugan ng Tanging Isa, na Siya ay walang kahati o katambal sa Kanyang pagka-Diyos. Siya ay hindi maaaring iugnay sa mga iba pa na pinangalanang diyos, halimbawa, ang iba ay nagsasabi na si Hesus, ang anak ni Maria ay diyos, si Buddha ay diyos, si Krishna ay diyos, atbp.. Ang salitang Allah ay hindi maaaring paramihin upang magkaroon pa ng kasama si Allah, samakatuwid, si Allah ay hindi maaaring iugnay sa iba pa o maging pangmaramihan. Siya ay nananatili at namamalaging Isa at Tanging Isa. Pangalawa, ang lahat ng mga katangian at pangalan na ibinigay Niya sa Kanyang Sarili ay Kanya lamang at walang sinuman o anupaman na tinataguriang diyos ang maaaring mag-angkin ng mga katangiang ito tulad halimbawa ng Pinakamakapangyarihan, Pinakamaalam, Pinakamakatarungan, Pinakamahabagin, Pinakamapagpatawad, Pinakadakila, atbp.. Wala ng iba pa sa kalangitan at kalupaan ang maaaring mag-angkin ng gayong katangian. Ito ay para lamang kay Allah at wala ng iba. Dahil dito, bagama’t ang salitang Allah ay maaaring isinasalin sa ibang wika tulad ng diyos, dios, god, deus, atbp., ang mga Muslim ay nagpapanatili nang pagtawag sa Kanyang personal at orihinal na Pangalan na Allah upang panatilihin ang tunay nitong kahulugan at upang ipatungkol lamang sa isang Dakilang Manlilikha ng lahat ng bagay.

2. Ang lahat ng kaluwalhatian at pagpupuri ay kay Allah, ang Rabb (Panginoon, Tagapanustos at Tagapagtangkilik) ng lahat ng mga nilalang.

3. Ang Pinakamahabagin, ang Pinakamaawain.

4. Ang tanging may Hawak (o Pagpapasya) sa Araw ng Paghatol.

5. Ikaw (po) lamang ang aming sinasamba, at Ikaw (po) lamang ang aming hinihingan ng tulong.

6. Inyong patnubayan kami sa Matuwid na Landas,

7. Sa landas ng mga ginawaran Ninyo ng Inyong mga biyaya at hindi sa landas na umaani ng Inyong pagkapoot, gayundin naman ay hindi sa landas ng mga napaligaw sa patnubay.[2] Ang Arabik na salita ay An’amta na ang tuwirang kahulugan ay “Iyo”. Minabuti kong gumamit ng “Inyo” bilang paggalang kay Allah, ang Dakilang Tagapaglikha at Panginoon ng lahat ng mga nilalang. Sa lahat ng mga wikang Silanganin (o Oriental) katulad ng Filipino (Tagalog) at Arabik, ay mayroong dalawang uri ng pangmaramihan; una ay ang pangmaramihan ng bilang (plural of number) at pangalawa ay pangmaramihan ng paggalang (plural of respect). Ang pangmaramihan ng paggalang ay karaniwan na nating ginagamit bilang tanda ng kagandahang-asal at paggalang. Halimbawa, kung may isang matandang lalaki na kumatok sa ating pinto na hindi natin kakilala, tayo ay magsasabi ng: “Sino sila?” o kaya ay “Tuloy kayo”. O kung tayo ay nangungusap sa ating magulang katulad ng ating ina, halimbawa’y tulad ng: “Nanay, nakita ba ninyo ang aking sapatos?” o kaya ay “Sa inyo na ang damit na ito.” Ang sila, kayo, ninyo at inyo ay hindi nangangahulugan nang marami bagkus ay isa lamang, at samakatuwid ay pangmaramihan ng paggalang. Bagama’t katotohanan na ang Qur’an sa wikang Arabik ay gumamit din ng pangmaramihan ng paggalang, ginamit ko ang alituntuning ito sa ibang talata ng Qur’an kung ito ay naaangkop kay Allah ayon sa sarili kong pagpapasya.